Nectar Art Projects

Talking to the Plants, Oscar Abraham Pabón

Exhibition text Galerie Martin van Zomeren September 2019

for English scroll down

Een jaar of vijf geleden begon Oscar Abraham Pabón (1984, Venezuela) met het praten tegen de planten in zijn atelier. Het was in de tijd dat hij geïnteresseerd was in het werk van de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein. Geen gemakkelijke kost. Door diens filosofische teksten aan zijn planten voor te lezen droeg hij niet alleen bij aan hun welzijn (aangenomen wordt dat planten sneller groeien door vibraties van stemgeluid en het uitademen van CO2 in hun nabijheid), als vanzelf vertraagde ook zijn leestempo waardoor hij de materie beter begreep.

De hier getoonde nieuwe installaties Nepenthes (2019) en Talking to the plants (2019) komen voort uit deze gewoonte. Ze bestaan uit een verscheidenheid aan kamerplanten waar tussen doorschijnende spreekbuizen zijn opgesteld, met kleuren die herinneren aan de transparante kleurvlakken van de Venezolaanse op art kunstenaar Carlos Cruz-Diez. In het oeuvre van Pabón is dit geen toeval. Hij laat zich vaak inspireren door geometrische abstracte vormentalen, zoals ook te zien is aan de wandsculpturen in de tentoonstelling. Beide series, Sincere color from the promised city (2019) en Eliade paintings (2019), maken deel uit van een bestaande groep werken opgebouwd uit rode bakstenen die kenmerkend zijn voor het Venezolaanse stedelijke landschap.

 

Vanzelfsprekend verwijzen de stenen naar het idee van constructie en, zeker in de Venezolaanse context, naar (economische) vooruitgang. Tegelijkertijd leggen ze ook een zekere broosheid aan de dag. De deels opengewerkte en ingekerfde holle bouwstenen, waarvan sommige met kleurtinten geaccentueerd, zijn het resultaat van wat een materieel experiment met klei en kleur genoemd kan worden; de kunstenaar speelt met herhalingen en patronen zodat steeds nieuwe composities ontstaan.

Bakstenen behoren net als planten tot onze dagelijkse omgeving; ze passen binnen de openbare, stedelijke dan wel intieme, huiselijke sfeer. Het gebruik van alledaagse elementen is een constante binnen het oeuvre van Pabón. Eerder werkte hij o.a. met (douche)gordijnen tapijten, tafels en krukjes; objecten waarvan de vorm werd bepaald door zowel esthetische als functionele overwegingen. Ook ontwierp hij monumentale constructies met een sociaal doel voor de openbare ruimte. Het is het spanningsveld tussen decoratie en praktisch nut waarin de kunstenaar, opgeleid als architect en met een stedenbouwkundige achtergrond, geïnteresseerd is.

 

 

De afgelopen tijd heeft Pabón de ingewikkelde filosofische teksten steeds vaker vervangen door persoonlijke monologen over de huidige zorgwekkende situatie in Venezuela. Pabón’s planten zijn voor hem een ‘excuus’ geworden om vrijuit te praten en om herinneringen op te halen. Dit heeft ook een therapeutische werking – de Griekse naam ‘Nepenthes’ betekent veelzeggend ‘geen verdriet’. Nooit eerder drong de sociaal-politieke context van Venezuela zich zo aan Pabón op, dusdanig dat zo’n intieme gewoonte een plaats verkreeg in zijn werk. Maar niet alleen voor hem, ook voor de toeschouwer is Talking to the plants een ‘uitnodiging tot introspectie’, aldus Pabón.

 

Oscar Abraham Pabón (1984, Venezuela) started talking to the plants in his studio about five years ago. It was at the time that he was interested in the work of the Austrian philosopher Ludwig Wittgenstein. No easy material. By reading his philosophical texts to his plants, he not only contributed to their well-being (it is assumed that plants grow faster due to the vibrations of one’s voice and the exhalation of CO2 in their presence), his pace of reading naturally slowed down as well and made him understand the text better.

The new installations Nepenthes (2019) and Talking to the plants (2019) shown here stem from this custom. They consist of a variety of indoor plants accompanied by translucent speaking tubes, whose colors are reminiscent of the transparent color surfaces of the Venezuelan op art artist Carlos Cruz-Diez. In the oeuvre of Pabón this is no coincidence. He is often inspired by geometric abstract idioms, as is also evident in the wall sculptures in the exhibition. These series, Sincere color from the promised city (2019) and Eliade paintings (2019), are part of an existing group of works made of red bricks that are characteristic of the Venezuelan urban landscape.

 

 

 

 

Obviously, the bricks allude to the idea of construction and, especially in the Venezuelan context, to (economical) progress. At the same time, they also display a certain fragility. The partially exposed and carved hollow bricks, some of which are accentuated with color hues, are the result of what can be called a material experimentation with clay and color; the artist plays with repetitions and patterns so that new compositions are constantly created.

Just like plants, bricks belong to our daily environment; they fit within the public, urban or intimate, domestic atmosphere. The use of everyday elements is a constant in Pabón’s oeuvre. Previously he worked with (shower) curtains, carpets, tables and stools; objects whose shape is determined by both aesthetic and functional considerations. He also designed monumental constructions with a social purpose for public spaces. It is the field of tension between decoration and practical utility in which the artist, trained as an architect with a background in urban planning, is interested.

 

 

Recently, Pabón has increasingly replaced the complex philosophical texts with personal monologues about the current critical situation in Venezuela. Pabón’s plants became an ‘excuse’ for him to talk freely and to recall memories. This of course also has a therapeutic effect – the Greek name ‘Nepenthes’ means ‘no sorrow’. Never before has the socio-political context of Venezuela forced itself on Pabón in such a way that an intimate habit gained a place in his work. But not only for him, also for the spectator, Talking to the plants is an ‘invitation to introspection’, Pabón says.